Anand Sahib Pauree 25-28
ਗੁਰ ਕਾ ਸਬਦੁ ਰਤੰਨੁ ਹੈ ਹੀਰੇ ਜਿਤੁ ਜੜਾਉ ॥
gur kaa sabad ratann hai heeray jit jarhaa-o.
The Word of the Guru’s Shabad is a jewel, studded with diamonds.
ਸਬਦੁ ਰਤਨੁ ਜਿਤੁ ਮੰਨੁ ਲਾਗਾ ਏਹੁ ਹੋਆ ਸਮਾਉ ॥
sabad ratan jit man laagaa ayhu ho-aa samaa-o.
The mind which is attached to this jewel, merges into the Shabad.
ਸਬਦ ਸੇਤੀ ਮਨੁ ਮਿਲਿਆ ਸਚੈ ਲਾਇਆ ਭਾਉ ॥
sabad saytee man mili-aa sachai laa-i-aa bhaa-o.
One whose mind is attuned to the Shabad, enshrines love for the True Lord.
ਆਪੇ ਹੀਰਾ ਰਤਨੁ ਆਪੇ ਜਿਸ ਨੋ ਦੇਇ ਬੁਝਾਇ ॥
aapay heeraa ratan aapay jis no day-ay bujhaa-ay.
He Himself is the diamond, and He Himself is the jewel; one who is blessed, understands its value.
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸਬਦੁ ਰਤਨੁ ਹੈ ਹੀਰਾ ਜਿਤੁ ਜੜਾਉ ॥25॥
kahai naanak sabad ratan hai heeraa jit jarhaa-o. ||25||
Says Nanak, the Shabad is a jewel, studded with diamonds. ||25||
ਸਿਵ ਸਕਤਿ ਆਪਿ ਉਪਾਇ ਕੈ ਕਰਤਾ ਆਪੇ ਹੁਕਮੁ ਵਰਤਾਏ ॥
siv sakat aap upaa-ay kai kartaa aapay hukam vartaa-ay.
He Himself created Shiva and Shakti, mind and matter; the Creator subjects them to His Command.
ਹੁਕਮੁ ਵਰਤਾਏ ਆਪਿ ਵੇਖੈ ਗੁਰਮੁਖਿ ਕਿਸੈ ਬੁਝਾਏ ॥
hukam vartaa-ay aap vaykhai gurmukh kisai bujhaa-ay.
Enforcing His Order, He Himself sees all. How rare are those who, as Gurmukh, come to know Him.
ਤੋੜੇ ਬੰਧਨ ਹੋਵੈ ਮੁਕਤੁ ਸਬਦੁ ਮੰਨਿ ਵਸਾਏ ॥
torhay banDhan hovai mukat sabad man vasaa-ay.
They break their bonds, and attain liberation; they enshrine the Shabad within their minds.
ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਿਸ ਨੋ ਆਪਿ ਕਰੇ ਸੁ ਹੋਵੈ ਏਕਸ ਸਿਉ ਲਿਵ ਲਾਏ ॥
gurmukh jis no aap karay so hovai aykas si-o liv laa-ay.
Those whom the Lord Himself makes Gurmukh, lovingly focus their consciousness on the One Lord.
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਆਪਿ ਕਰਤਾ ਆਪੇ ਹੁਕਮੁ ਬੁਝਾਏ ॥26॥
kahai naanak aap kartaa aapay hukam bujhaa-ay. ||26||
Says Nanak, He Himself is the Creator; He Himself reveals the Hukam of His Command. ||26||
ਸਿਮਿ੍ਰਤਿ ਸਾਸਤ੍ਰ ਪੁੰਨ ਪਾਪ ਬੀਚਾਰਦੇ ਤਤੈ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣੀ ॥
simrit saastar punn paap beechaarday tatai saar na jaanee.
The Simritees and the Shaastras discriminate between good and evil, but they do not know the true essence of reality.
ਤਤੈ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣੀ ਗੁਰੂ ਬਾਝਹੁ ਤਤੈ ਸਾਰ ਨ ਜਾਣੀ ॥
tatai saar na jaanee guroo baajhahu tatai saar na jaanee.
They do not know the true essence of reality without the Guru; they do not know the true essence of reality.
ਤਿਹੀ ਗੁਣੀ ਸੰਸਾਰੁ ਭ੍ਰਮਿ ਸੁਤਾ ਸੁਤਿਆ ਰੈਣਿ ਵਿਹਾਣੀ ॥
tihee gunee sansaar bharam sutaa suti-aa rain vihaanee.
The world is asleep in the three modes and doubt; it passes the night of its life sleeping.
ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਸੇ ਜਨ ਜਾਗੇ ਜਿਨਾ ਹਰਿ ਮਨਿ ਵਸਿਆ ਬੋਲਹਿ ਅੰਮਿ੍ਰਤ ਬਾਣੀ ॥
gur kirpaa tay say jan jaagay jinaa har man vasi-aa boleh amrit banee.
Those humble beings remain awake and aware, within whose minds, by Guru’s Grace, the Lord abides; they chant the Ambrosial Word of the Guru’s Bani.
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਸੋ ਤਤੁ ਪਾਏ ਜਿਸ ਨੋ ਅਨਦਿਨੁ ਹਰਿ ਲਿਵ ਲਾਗੈ ਜਾਗਤ ਰੈਣਿ ਵਿਹਾਣੀ ॥27॥
kahai naanak so tat paa-ay jis no an-din har liv laagai jaagat rain vihaanee. ||27||
Says Nanak, they alone obtain the essence of reality, who night and day remain lovingly absorbed in the Lord; they pass the night of their life awake and aware. ||27||
ਮਾਤਾ ਕੇ ਉਦਰ ਮਹਿ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲ ਕਰੇ ਸੋ ਕਿਉ ਮਨਹੁ ਵਿਸਾਰੀਐ ॥
maataa kay udar meh partipaal karay so ki-o manhu visaaree-ai.
He nourished us in the mother’s womb; why forget Him from the mind?
ਮਨਹੁ ਕਿਉ ਵਿਸਾਰੀਐ ਏਵਡੁ ਦਾਤਾ ਜਿ ਅਗਨਿ ਮਹਿ ਆਹਾਰੁ ਪਹੁਚਾਵਏ ॥
manhu ki-o visaaree-ai ayvad daataa je agan meh aahaar pahuchaava-ay.
Why forget from the mind such a Great Giver, who gave us sustenance in the fire of the womb?
ਓਸ ਨੋ ਕਿਹੁ ਪੋਹਿ ਨ ਸਕੀ ਜਿਸ ਨਉ ਆਪਣੀ ਲਿਵ ਲਾਵਏ ॥
os no kihu pohi na sakee jis na-o aapnee liv laav-ay.
Nothing can harm one, whom the Lord inspires to embrace His Love.
ਆਪਣੀ ਲਿਵ ਆਪੇ ਲਾਏ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਦਾ ਸਮਾਲੀਐ ॥
aapnee liv aapay laa-ay gurmukh sadaa samaalee-ai.
He Himself is the love, and He Himself is the embrace; the Gurmukh contemplates Him forever.
ਕਹੈ ਨਾਨਕੁ ਏਵਡੁ ਦਾਤਾ ਸੋ ਕਿਉ ਮਨਹੁ ਵਿਸਾਰੀਐ ॥28॥
kahai naanak ayvad daataa so ki-o manhu visaaree-ai. ||28||
Says Nanak, why forget such a Great Giver from the mind? ||28||